Vandaag een gebed in onrust. We voelen ons allemaal wel eens onrustig, niet alleen nu maar ook op andere momenten.
De dichter van psalm 77 noemt zich rusteloos. Hij brengt zijn onrust en vragen bij God. Dan roept hij herinneringen op aan de grote daden van God. Zijn hand is zichtbaar in de geschiedenis. Daarmee eindigt de psalm. Een open einde. We kunnen er zelf mee verder. Bijvoorbeeld door dit te bidden:
God, ik ben onrustig.
Ik probeer aan U te denken,
maar mijn gedachten dwalen zo vaak af,
ik word er maar moe van.
Ik weet ook niet meer zo goed hoe het zit met geloof,
wat ik moet geloven en hoe bidden ook alweer werkt.
Maar dank U dat ik omringd ben door een wolk van getuigen,
van gelovigen die zwak en sterk waren tegelijkertijd.
En dat U bij al die momenten van zwakte en sterkte dezelfde bleef.
U bevrijdde het volk Israël uit de hand van de farao.
U liet uw volk niet los, ook niet toen het in ballingschap was.
Het keerde terug naar Jeruzalem.
U liet uw wereld niet los, want U zond uw Zoon,
U deed hem opstaan uit de dood!
Dank U dat U dezelfde bent.
Als mijn gedachten overal naar toe gaan,
bent U God
van eeuwigheid tot eeuwigheid.
Amen.
(Bron: Protestantse Kerk, Help ons U te vinden. 101 nieuwe gebeden)