Licht dat breekt
Truus Faber stuurde me een foto van haar woonkamer. Op de muur is een schitterende dubbele regenboog te zien. Nooit eerder was het licht zo in haar kamer gevallen en had ze dit symbool van hoop zo helder gezien. Een week lang zag ze het elke dag. Leuk en bijzonder, vond ze!
Het deed me denken aan een gedicht van Martinus Nijhoff. Het licht breekt zich in kleuren, zegt hij. Door het breken zien we iets nieuws, iets moois. Het is bij uitstek een Paasgedachte.
Licht breekt zich in een regenboog op de muur. Nijhoff spreekt over het breken van het leven, van de ziel, van het lichaam. Wat voor moois zie jij daardoor vandaag?
Het licht – Martinus Nijhoff
Het licht, Gods witte licht, breekt zich in kleuren:
Kleuren zijn daden van het licht dat breekt.
Het leven breekt zich in het bont gebeuren,
En mijn ziel breek zich als ze woorden spreekt.
Slechts die zich sterven laat, kan ’t leven beuren:
O zie mijn bloed dat langs de spijkers leekt!
Mijn raam is open, open zijn mijn deuren –
Hier is mijn hart, hier is mijn lichaam: breekt!
De grond is zacht van lente. Door de boomen
Weeft zich een waas van groen, en menschen komen
Wandelen langs de vijvers in het gras –
Naakt aan een paal geslagen door de koorden,
Ziel, die zichzelve brak in liefde en woorden:
Dit zijn de daden waar ik mensch voor was.
(uit: Abeltje Hoogenkamp, Symbolen worden tot cimbalen. De honderd mooiste Nederlandse gedichten over geloof en inspiratie, Amsterdam: Prometheus, 2009)